Τρικαλινή πνοή στον Τσέχωφ

Ευρηματικά ουσιαστική η σκηνοθεσία της συμπολίτισσας Ελένης Γεωργοπούλου στην παράσταση «Τσέχωφ-Κνίπερ: Η αλληλογραφία»

Της Λέλας Κατεχάκη

Δευτέρα 21/2, ώρα 8.30 μ.μ. Στην πλατεία Εξαρχείων, ένα ζευγάρι για να προστατευθεί από το κρύο, μοιράζεται ΕΝΑ μπουφάν. Εκείνος φοράει το ένα μανίκι και εκείνη το δεύτερο. Κάθονται σε ένα παγκάκι κάτω από την σιγανή βροχή και μοιάζουν να έχουν την Αλήθεια του κόσμου στα μάτια τους… σε μια Αθήνα που κλονίζεται από την οικονομική  κρίση και «αμπαρώνεται» κάθε βράδυ στο κέντρο της από αστυνομικές  δυνάμεις για να προστατευθεί από  περιθωριακούς και μετανάστες.

Μια ανάσα ανηφορικού δρόμου λίγο παραπάνω, στην οδό Θεμιστοκλέους 104 και έφτασες στο Κέντρο Λόγου και Τέχνης 104 των Εκδόσεων Καστανιώτη. Μια πιατέλα με τοσοδούλες χαλβαδόπιτες Σύρου, περίμεναν υπομονετικά τους προσκεκλημένους, της Συριανής Θεατρικής Εταιρείας Πόλις, στην επίσημη πρεμιέρα του έργου «Τσέχωφ-Κνίπερ: Η αλληλογραφία».

Η παράσταση βασίζεται στην αλληλογραφία του συγγραφέα Άντον Τσέχωφ με την ηθοποιό Όλγα Κνίπερ, στη θεατρική μορφή που προέκυψε από τις πρόβες της ομάδας.

Μια θεατρική παράσταση, ύμνος εικόνων και συναισθημάτων, αριστοτεχνικά δοσμένα μέσα από την ευρηματική  σκηνοθεσία της τρικαλινής Ελένης Γεωργοπούλου. Η άνοιξη ήταν εκεί, εκεί και το φθινόπωρο, οσφραινόσουν τις μυρωδιές τους, το διαφορετικό αεράκι τους χάιδευε τρυφερά τις αισθήσεις των θεατών, το πάθος ήταν εκεί, εκεί ο έρωτας, εκεί και η μοναξιά, εκεί η ομορφιά των αισθημάτων, εκεί και η Πίστη, όλα Παρόν, ξεχύνονταν μέσα από την ερωτική επιστολογραφία του Άντον και της Όλγας, έτσι καθώς περνούσαν οι εποχές, οι μήνες, τα 6 χρόνια.

Ο σχεδιασμός των φωτισμών από τον επίσης τρικαλινό Βασίλη Κλωτσοτήρα αναδείκνυε την σκηνοθετική ματιά της Ελένης Γεωργοπούλου, όπως και τα ευφάνταστα σκηνικά της Κλαίρ Μπρέισγουελ, την κίνηση της Νικολέτας Ξεναρίου και την μουσική του Απόστολου Λεβεντόπουλου.

Η Αιμιλία Βάλβη στο ρόλο της Κνίπερ, τρυφερή και γλυκιά, δυναμική και εύθραυστη…  υπέροχη. «Ο Τσέχωφ και εγώ, συναντηθήκαμε για πρώτη φορά στις 9 Σεπτεμβρίου 1898, μια ιδιαίτερη, αξέχαστη μέρα». «Πώς θα περάσω το χειμώνα;

Θέλω να είμαι μαζί σου. Άντον, απελπίζομαι. Θέλω μια ζωή μαζί σου». «Γιατί πρέπει πάντα να φεύγεις;». Ο Κωνσταντής Μιζάρας στο ρόλο του Τσέχωφ, δυνατός και ευάλωτος, δωρικός, ουσιαστικός..... «Σύντομα, σύντομα, θα έρθεις στη Γιάλτα, έτσι δεν είναι;»  «Εσύ είσαι η γυναίκα μου. Κατάλαβε το μια για πάντα. Εσύ είσαι το πιο κοντινό και αγαπημένο μου πρόσωπο. Η αγάπη μου δεν έχει τέλος".
Θέατρο, στα Αλήθεια. Αγάπη, στα Αλήθεια. Ζωή. Απλά και ουσιαστικά. Όπως όταν δυο, μπορούν και μοιράζονται ένα και μόνο μπουφάν και στα αυτιά τους φτάνουν  οι φωνές από δυο κυκνάκια στην αυλή του σπιτιού τους ακόμη  και αν δεν υπάρχει ούτε σπίτι, ούτε κυκνάκια.
Υ.Γ. Την παράσταση παρακολούθησαν σκηνοθέτες, ηθοποιοί, άνθρωποι των εκδόσεων και της πολιτικής.


Λέλα Κατεχάκη - Ενεργός Πολίτης

Δημοσίευσέ το στο: