Χρόνια και συνεχιζόμενη αδιαφορία για το ποδήλατο στην πόλη
Ποδήλατα πολλά, ποδηλατόδρομοι ελάχιστοι. Για την ακρίβεια… ένας και μόνο, κι αυτός λειψός, «τυφλός».
Η πόλη με τα περισσότερα ποδήλατα από οποιαδήποτε άλλη, η πόλη στην οποία το δίτροχο είναι το αγαπημένο μέσο μετακίνησης, που εκμηδενίζει αποστάσεις, που συμβάλλει στη διατήρηση φόρμας, που προωθεί την άσκηση, που συνδράμει στη μείωση του κυκλοφοριακού, που έχει θεοποιηθεί από τους δυτικούς και τους κινέζους, που είναι απαραίτητο σε κάθε οικογένεια, που δεν προκαλεί ατυχήματα, που δεν ρυπαίνει το περιβάλλον, που δεν δημιουργεί καυσαέρια, που κάνει τον καθένα να νιώθει ανέμελος, που… που… που… είναι διωγμένο από την πόλη του.
Το πάλαι ποτέ «μικρό Πεκίνο» έχει αντιμετωπίσει το ποδήλατο ως μόνιμο εχθρό του. Οι ποδηλατόδρομοι υποτίθεται ότι είχαν σχεδιαστεί προ δεκαετίας. Κάποιες μπάρες πέτρινες χτίστηκαν (!) στην 28ης Οκτωβρίου. Επειδή καλύπτονταν από αυτοκίνητα σταθμευμένα και πάγκους πωλητών της λαϊκής, ξηλώθηκαν. Εκτός από λίγα μέτρα, μπροστά από τη ΛΑΦΤ και τα ΣΟΑ, που λειτουργούν μόνο ως τρόπος απαγόρευσης στάθμευσης, ενώ οι λίγοι που τους χρησιμοποιούν, συνεχώς αντιμετωπίζουν τα μονίμως σταθμευμένα αυτοκίνητα, οι οδηγοί των οποίων δεν βρίσκουν (sic) κανέναν λόγο να σταθμεύσουν εκεί, ειδικά στη γωνία 28ης Οκτωβρίου και Βενιζέλου.
Υπάρχει επίσης ένα ίχνος ποδηλατόδρομου σε πεζοδρόμιο. Και τα δύο πεζοδρόμια της Λαρίσης, από την Αβέρωφ και μετά, θεωρητικώς έχουν καθορισμένα δύο πλακάκια, βαμμένα με κόκκινο χρώμα, στα οποία κανονικά θα έπρεπε να κυκλοφορούν ποδήλατα. Άδικος κόπος. Όταν τα… πλακάκια δεν είναι κατειλημμένα από οτιδήποτε, και ο ποδηλάτης αποφασίσει να ξανακατέβει στην… αληθινή ζωή, αντιμετωπίζει το πραγματικό πρόβλημα της έλλειψης οποιουδήποτε διαγραμμισμένου ή αδιαγράμμιστου χώρου στον οποίο θα κυκλοφορεί προστατευμένος.
Αν οδηγήσει στην περιοχή μετά τη ΣΜΥ, θεωρητικώς θα κυκλοφορήσει σε ποδηλατόδρομο. Υποτίθεται ότι και από το σημείο εκείνο και μετά – για πολύ λίγο – υπάρχει κόκκινη διαγράμμιση για ποδήλατα. Αλλά ο χρόνος ξεφτίζει κάθε χρώμα, ενώ τα αυτοκίνητα που σταθμεύσουν μπροστά από το Στρατολογικό Γραφείο (μέχρι να συγχωνευτεί και να μετακομίσει στη Λάρισα) εμποδίζουν κάθε κίνηση άνευ προβλημάτων και κάνουν την κατάσταση εφιαλτική. Εξάλλου, η απλή διαγράμμιση, χωρίς κανένα προστατευτικό πλέγμα, είναι απλώς άχρηστη.
Αν ο ποδηλάτης επιλέξει να κινηθεί προς το κέντρο, είναι μόνος κι απροστάτευτος. Ευτυχώς, οι περισσότεροι τρικαλινοί οδηγοί, ακριβώς επειδή οδηγούν και ποδήλατο, κατανοούν τις κινήσεις τους και προβλέπουν. Τα προβλήματα είναι η βιασύνη ορισμένων, η αμάθεια άλλων και η άγνοια των μη τρικαλινών. Έτσι, μοναδικός δρόμος προστασίας ποδηλατών, είναι το εσχάτως κατασκευασθέν τμήμα ποδηλατοδρόμου, από τη γωνία Ασκληπιού και Καποδιστρίου, μέχρι τη γωνία Κοραή και Χατζηγάκη. Ωραίος ποδηλατόδρομος. Αλλά, συχνά πυκνά καταλαμβάνεται από οδηγούς τού «μισό λεπτό βρε αδερφέ» ή από μηχανάκια. Σε κάποια σημεία, δε, ήδη έχουν κοπεί – πώς άραγε; - οι νιου τζέρσεϊ κορίνες. Και, φυσικά, ο δρόμος σταματά στο πουθενά. Έτσι απλά. Λες και κατασκευάστηκε για να ασκούνται οι ποδηλάτες στο παιχνίδι «ψάξε ψάξε δεν θα τον βρεις» τον προορισμό του ποδηλατόδρομου.
Συμπερασματικά, η πόλη χρειάζεται άμεσα δίκτυο ποδηλατοδρόμων. Λεφτά υπάρχουν από προγράμματα. Διάθεση φαίνεται να υπάρχει, οι τρικαλινοί είναι αναφανδόν υπέρ τέτοιας λύσης, απομένει η λήψη πολιτικής απόφασης και ο σωστός σχεδιασμός. Φυσικά, θα πρέπει να ληφθεί υπ’ όψη και το πρόβλημα που θα δημιουργηθεί, αν κατασκευαστούν ποδηλατόδρομοι έστω σε κεντρικά σημεία: πού θα σταθμεύουν τα αυτοκίνητα;
Θανάσης Μιχαλάκης
Δημοσίευσέ το στο:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου