- Διαβάστε τι είπε στα συντρόφια του στη συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου του ΠαΣοΚ
«Έχω μια βιωματική σχέση με την αλήθεια και θα σας πω μια ιστορία. Γεννήθηκα στα παραπήγματα Τρικάλων. Δεν ξέρω πόσοι από σας γεννήθηκαν σε παραπήγματα. 20 Δεκέμβρη 1951. Είχα μια βιωματική σχέση με την φτώχια αλλά και με το σινεμά. Μου άρεσε πολύ.
Κάποια στιγμή βρήκα στο συρτάρι του τραπεζιού ένα κατοστάρικο και το πήρα για να πάω σινεμά. Δεν πρόλαβα γιατί βρήκα τον πατέρα μου και τον μπάρμπα μου και έτσι επιστρέψαμε στο σπίτι. Με ρώτησε η μάνα μου, πήρες το κατοστάρικο;
Ήταν για το φαγητό της οικογένειας. Είπα ψέματα. Αποκαλύφθηκε ότι είπα ψέματα. Έφαγα το ξύλο της χρονιάς από τη μάνα, ο πατέρας δεν με πείραξε. Μου είπε μόνο μια λέξη: Φύγε, έξω από το σπίτι, δεν σε θέλω, δεν θέλω τέτοιο γιο να λέει ψέματα.
Έκτοτε μισώ το ψέμα, όπως μισώ και την κλοπή. Και έχω γίνει εραστής, θιασώτης της αλήθειας. Έχω ένα μίσος για την υποκρισία. Είμαι ενάντια στο πολιτικό θέατρο. Πιστεύω στην αξία της πολιτισμικής διάστασης του θεάτρου υπό την παιδευτική έννοια του όρου όταν γίνεται στη σκηνή και από κάτω παρακολουθεί ο πολίτης γιατί τότε εδραιώνεται η δημοκρατία, οξύνεται ο νους. Όταν όμως το θέατρο συντελείται στην πολιτική, τότε καθίσταται επικίνδυνο για την πατρίδα, για τον λαό.
Υπ` αυτή την έννοια λοιπόν οφείλουμε να αφήσουμε το θέατρο κατά μέρος, σύντροφοι και συντρόφισσες. Γνωριζόμαστε πολλά χρόνια και πρέπει να τα πούμε έξω από τα δόντια.
Είμαι παιδί της βιοπάλης, μιας και είχα την μανία του σινεμά έπρεπε να οικονομώ το μεροκάματο, γιατί ο πατέρας δεν είχε να μου δίνει το χαρτζιλίκι τριών δραχμών για το πρωί και πέντε για το βράδυ για να πάω στο ΡΕΞ. Έτσι λοιπόν περπατούσα στο πεζοδρόμιο μικροπωλητής πωλώντας τσατσάρες και τρία ...ένα τάλιρο για τους μεγαλύτερους εάν τα θυμούνται, ή πουλώντας λαχεία και λεμονάδες και πορτοκαλάδες κ.ο.κ. Αλλά και στη συνέχεια, πήγα στο εργοστάσιο, μόλις τελείωσα το Δημοτικό, κλωστοϋφαντουργία στον Κλωτσωτήρα και κατόπιν στην οικοδομή. Ξέρετε τι είναι αυτό; Πόσοι από σας έχουν τέτοιο;
Είναι τα ένσημα του ΙΚΑ τα καλοκαίρια στην εργασία, στο γιαπί. Έχω πάρει πολλές γεύσεις στη ζωή μου. Ξέρω τι σημαίνει ο ιδρώτας και από το γιαπί και από την στρούγκα και από το χωράφι και από τα εργοστάσια της ξενιτιάς, είτε στην ανιλίνη να αναπνέω τα μονοξείδια είτε στο Ρέμνα να πιάνω το πλεξιγκλάς είτε στο Μπούρντα να παράγω τους καταλόγους Μέγερμαν και Κβέλε είτε μάγειρας και άμα θέλετε να σας κάνω και κανένα στιφάδο πολύ ευχαρίστως, είτε ακόμα και φωτορυθμιστής στο μπαλέτο Μπραζίλ Τροπικάλ. Αλλά και τεχνικός σε εταιρείες μεγάλες γερμανικές...και βέβαια αρνήθηκα την πρόταση του καθηγητή μου της υδραυλικής του Βάλτερ για διατριβή. Γιατί είχα ανταμώσει με τον αγώνα. 18 χρονών παιδάκι και νωρίτερα ακόμα στα Τρίκαλα με την δικτατορία έφυγα οικειοθελώς, είπα στον πατέρα μου, θα πάω στη Γερμανία για να δουλέψω και να σπουδάσω. Πράγμα που το έκανα πράξη.
Όλα αυτά τα βιώματα χρόνια ολάκερα μέχρι τα σήμερα έχουν πολύ μεγαλύτερη αξία από την επιστημονική γνώση σαν πολιτικός μηχανικός του καλύτερου Πολυτεχνείου της Γερμανίας τότε του Ντάρμστατ. Και βέβαια αυτή η αξία των βιωμάτων εμπεριέχει και βιώματα πολιτικά. Στα βιώματά μου τα πολιτικά, υπήρξε και το γεγονός επί μακαρίτη Κουτσόγιωργα, να μου κάνει την πρόταση να έρθω εδώ στο κέντρο να γίνω σύμβουλός του. Του είπα, όχι Υπουργέ, με τιμά η πρότασή σου. Προτιμώ να πάω στα Τρίκαλα. Μα λέει, εδώ σε θέλω, σε έχω ανάγκη. Όχι, του λέω. Γιατί; Γιατί με τις καρέκλες Υπουργέ και στο κέντρο μόνο, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για την πατρίδα. Γιατί πατρίδα δεν είναι μόνο η Αθήνα, είναι και τα Τρίκαλα, είναι και η Καρδίτσα, είναι και το Ηράκλειο, είναι και η Θεσσαλονίκη, είναι και η Καστοριά, είναι και τα νησιά, είναι παντού και μας χρειάζονται, η πατρίδα μας χρειάζεται παντού.
Μου λέει, να σε στείλουμε στη Λάρισα. Σε παρακαλώ στα 42 χρόνια αγώνα δεν θα με διακόψεις αυτή τη φορά. Πολλές φορές με διακόψατε και δεν μίλησα σε όργανα. Αυτή τη φορά θα μιλήσω. Τέρμα. Γιατί μιλάω από την καρδιά μου. Και έχω τις αγωνίες τις δικές σας και τις αγωνίες του κοσμάκη γιατί εγώ ξέρω, έχω μάθει να αντιστέκομαι, να σταματώ στα διόδια και να πληρώνω για να στέλνω το μήνυμα στη κοινωνία, ότι έτσι πρέπει να γίνεται και να τρώω ξύλο, γιατί εγώ τολμώ να πάω στις παρελάσεις και να στέκομαι εκεί για την πατρίδα και τον συμβολισμό και το έθνος.
Ας είναι οι δημοσιογράφοι δυο εβδομάδες νωρίτερα να με ρωτούν, εάν θα πάω ή όχι. Και τους είπα, ναι θα πάω. Μα θα σου ρίξουν αυγά και τομάτες, θα σου ρίξουν γιαούρτια. Και τους απάντησα, να δώσουμε ραντεβού στην πλατεία των Τρικάλων ή όπου αλλού θέλουν, για να μου ρίξουν όσα αυγά θέλουν. Αλλά να μην βεβηλώσουν την παρέλαση, να μην βεβηλώσουν το έθνος, να μην βεβηλώσουν την τιμή της φυλής μας. Και πήγα και βέβαια το σκηνικό στημένο, αποκαλέσανε στη Θεσσαλονίκη τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας προδότη. Και αυτό έγινε αστραπιαία γνωστό παντού και στα Τρίκαλα.
Έτσι λοιπόν ενισχύθηκαν οι εντάσεις και εκεί. Και έπρεπε να μας πουν και εμάς προδότες στα Τρίκαλα. Και βέβαια θα προτιμούσα να υπήρχε μόνο η άνανδρη αυτή ενέργεια να με χτυπήσουν από πίσω στο κεφάλι, αλλά να μην βεβηλώσουν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Αλλά σύντροφοι και συντρόφισσες, γιατί οδηγήθηκε η κοινωνία σε αυτά τα πράγματα; Είναι αποτέλεσμα μόνο της οικονομικής κρίσης, ή είναι αποτέλεσμα πρωτίστως της πολιτισμικής κρίσης, για την οποία ευθυνόμαστε όλοι μας εδώ μέσα. Όλοι μας μηδενός εξαιρουμένου γιατί έτσι γαλουχήσαμε τον λαό μας.
Εγώ σύντροφοι και συντρόφισσες, όταν δεν έβγαινα βουλευτής γυρνούσα στο γιαπί. Δεν αναζητούσα θέση στο δημόσιο. Πήγαινα και έπιανα από μόνος μου την σέσουλα και κουμαντάριζα την μπετονιέρα, ή έπαιρνα την τσουγκράνα για την άσφαλτο. Αυτό επιτάσσει η δική μου συνείδηση να κάνω και αυτό έκανα.
Και βέβαια εδώ μέσα έχουμε πολλούς πρωτοκλασάτους. Ερωτώ, πόσα ένσημα έχετε κύριοι και κυρίες πρωτοκλασάτοι; Πείτε μου. Πόσα ένσημα μπορείτε να νιώσετε τον λαό, τον εργάτη, τον αγρότη, τον επαγγελματία; Ποιος μπορεί να τους νιώθει; Πείτε μου. Να μας πει ο κ. Ραγκούσης, πού είναι, είναι εδώ; Να μας πει πώς αντιλαμβάνεται τον μετανάστη που δούλεψε μια ολόκληρη ζωή, για να μας πει τι πρέπει να κάνει μετά για το δικό του ταξί.
Πάμε παρακάτω. Ποιο είναι το ζήτημα σε σχέση με τα αυτοκίνητα; Δεν είναι το συμφέρον της Γερμανίας για να πουλήσει τα "orion 5" αυτό δεν είναι; Ποιο είναι το συμφέρον για τις ΑΠΕ; Γιατί πρόσφατα πήγα αποστολή στη Γερμανία και κουβέντιασα εκεί με τον κύριο των Πρασίνων και του είπα, καλά φίλε μου τα λες για τις ανεμογεννήτριες, για τα φωτοβολταϊκά και για την θαλάσσια ενέργεια. Ξέχασες να μου πεις για την πιο καθαρή μορφή ενέργειας, τα υδροηλεκτρικά. Και καλά εσείς τα κάνατε. Και στη Γερμανία και στην Αυστρία. Εμείς στην Ελλάδα δεν τα ολοκληρώσαμε, γιατί εσείς μας τα απαγορεύσατε.
Κατά τα άλλα μας ζητάτε το 2020 να έχουμε 20%. Και εν πάση περιπτώσει, επειδή εκεί φιλονικήσαμε και δεν με παίρνει ο χρόνος να πω την ιστορία, αλλά του τα έριξα γιατί βρήκε τον δάσκαλό του σαν μηχανικό ειδικευμένο στην υδραυλική του έθεσε το ερώτημα, καλά εσείς Γερμανοί που θέλετε τα φωτοβολταϊκά θα αγοράσετε από την Ελλάδα ενέργεια; Όχι, μου λέει. Μα πώς είναι δυνατόν να αγοράσουμε; Αυτό είναι μια μπλόφα, είναι μια ωραία ιστορία. Μα γιατί το κόστος εκεί είναι ο μέσος όρος από την ενέργεια 23 λεπτά και 21 το πουλάνε οι βιομήχανοι και παίρνουν την επιδότηση για το υπόλοιπο και κάτι παραπάνω από την γερμανική κυβέρνηση. Εμείς εδώ φίλοι με πόσο την ξεκινήσαμε αυτή την ιστορία; Με 53 λεπτά για να φυτέψουμε τι; Τι μπλόφα κάναμε στους αγρότες, μακριά από ηλεκτρικά δίκτυα που επένδυσαν ελπίδες χωρίς κανένα αποτέλεσμα, με ποια λογική χωροταξικής διάστασης τα κάναμε αυτά; Με ποιο κόστος για το ρεύμα; Αυτό το ρεύμα που πληρώνει ο ελληνικός λαός όπως πληρώνει και τον κ. Διακουνέκο 90 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο για το ρεύμα που δίνει στην ΠΕΣΙΝΕ και το πληρώνετε εσείς; Όλοι μας;
Ξέρετε πόσες φορές πληρώνω την ΕΡΤ; Επτά φορές. Μια φορά στην Ξάνθη για την κόρη μου που σπουδάζει εκεί, μια φορά τον γιο μου στην Κοζάνη που σπουδάζει εκεί, μια στο πατρικό μου στο Ψήλωμα μια στο γραφείο στα Τρίκαλα, μια στο σπίτι μου στα Τρίκαλα πέντε, μια στο Νεραϊδοχώρι το παλιό σπίτι της γυναίκας μου και μια στο καινούργιο επτά. Εδώ είμαστε στο Divani.
Θα έκανα τη δουλειά μου μέσα στη Βουλή, όχι από την βουλευτική μου ιδιότητα, από τον μόχθο της βιοπάλης και είμαι περήφανος γι` αυτό. Αλλά έχω γιατί το πόθεν έσχες γράψανε οι εφημερίδες στα Τρίκαλα το τι έχω, αλλά δεν γράψανε ότι χρωστάω και άλλα 460.000 ευρώ. Αυτό το αποκρύψανε. Είναι η μεθοδολογία του Τύπου που υπηρετεί τάχα την αλήθεια. Δεν υπηρετεί την αλήθεια. Άλλες μεθοδεύσεις κάνουν.
Αυτή είναι η πραγματικότητα. Και βέβαια εδώ είμαστε στο Divani, ο Διβάνης είναι πατριώτης μου και είναι αξιέπαινος επιχειρηματίας είναι από το Μαυρέλι Τρικάλων. Εδώ πέρα έχει καμιά 800αριά δωμάτια, πόσες φορές πληρώνει αυτός την ΕΡΤ; Ρωτάω. Εγώ την πληρώνω επτά. Ο κ. Διβάνης πόσο την πληρώνει για οκτακόσια περίπου δωμάτια που έχει εδώ, οκτακόσιες τηλεοράσεις; Μια.
Όλη η ομιλία ΕΔΩ
Η αν θέλετε ΕΔΩ
Δημοσίευσέ το στο:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου